Η Κρήτη έκλαψε με την είδηση του θανάτου του Νίκου Καζαντζάκη στις 26 Οκτωβρίου 1957.
Στις 05 Νοεμβρίου η σωρός του φτάνει στο Ηράκλειο και εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα στο μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά. Ο Κρητικός λαός αγκάλιασε και τίμησε το μεγάλο συγγραφέα, χιλιάδες κόσμου συνόδευσαν το Νίκο Καζαντζάκη στον προμαχώνα Μαρτινένγκο πάνω στα τείχη του Ηρακλείου όπου τάφηκε.
Φωτογραφία από το μνημόσυνο του Νίκου Καζαντζάκη στο τάφο του στις 17/10/2007
1 σχόλιο:
Aυτό θα ήθελε ο ίδιος ο Καζαντζάκης;
Δεσποτάδες και τρισάγια στον τάφο του;
Aπό ολόκληρο το έργο και τη στάση ζωής του Kαζαντζάκη αυτό έχουν καταλάβει;
Aυτό που γράφει η Ελένη Καζαντζάκη στη σελίδα 654 του βιβλίου της
«Νίκος Καζαντζάκης, ο Ασυμβίβαστος» ότι δηλαδή την τελευταία μέρα της ζωής του τον επισκέφθηκαν δυο ιερωμένοι, ένας καθολικός παπάς κι ενας αγγλικανος πάστορας, «αλλά ο Νίκος γύρισε το πρόσωπο του στον τοίχο» το διαβάσαν;
To επίγραμμα που ο ίδιος διάλεξε για τον τάφο του:
«Δεν ελπίζω τίποτα δεν φοβούμαι τίποτα είμαι λεύτερος» συνάδει με χριστιανικά μνημόσυνα;
Aλλά βέβαια το κακό ξεκίνησε από τότε που κάποιοι (αλήθεια ποιοι;)
είχαν την φαεινή ιδέα να κοτσάρουν κι ένα σταυρό στον τάφο του
(κι ας γράφει ο «βαθυνούστατος» Παντελής Πρεβελάκης ότι ο σταυρός με το επίγραμμα δεν ομογνωμούν).
Εγώ πάντως έκανα ένα ολόκληρο ταξίδι μέχρι την Κρήτη για
να εναποθέσω στον τάφο του λίγα φρούτα όπως ο ίδιος επιθυμούσε.
ενα μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Ν. Καζαντζάκη
Δημοσίευση σχολίου